Vandaag las ik het boek ‘Hoogsensitieve ouders’ geschreven door Elaine Aron uit. Niet eerder las ik een boek specifiek gericht op hoogsensitieve ouders. Wat een herkenning! Elaine neemt je mee in de ontwikkeling die je als ouder doormaakt. Want dat er veel verandert als je een kind krijgt (en tijdens de zwangerschap al) mag duidelijk zijn.
Ze vertelt ook over welke uitdagingen je in het ouderschap kunt tegenkomen in combinatie met jouw gevoeligheid als moeder. Wie mijn ‘over mij’ pagina of eerdere blogs heeft gelezen, wist dat ik toen mijn oudste geboren werd (hij is nu 7,5) nog aan het begin stond van mijn ontdekkingstocht in mijn eigen gevoeligheid. En in die van hem overigens…
Terugkijkend had ik heel graag dit boek toen gelezen. Het had niet gekund, want het boek kwam in juli 2020 uit. Maar ik weet ZEKER dat ik me een stuk minder alleen en incapabel had gevoeld. Want moeder worden voelt écht anders als hoogsensitieve vrouw. De prikkels die je er dagelijks bij krijgt met de geboorte van je kind en het moederschap én daarnaast dat je gewoon amper tijd hebt voor jezelf en dús amper tijd hebt om op te laden, maken dat je veel sneller overprikkeld bent. En blijft. En dat is slopend!
In het boek worden mooie tips aangedragen om hiermee om te gaan. Hoe je bijvoorbeeld afspraken kunt maken met je partner. En in het boek wordt ook erkenning gegeven voor dat je als HSP gewoonweg minder hooi op je vork kunt nemen en vaak eerder stress ervaart dan niet HSP. En dat hulp vragen echt MEGA BELANGRIJK is!
Verschillen tussen HS ouders en niet HS ouders.
Ook de verschillen tussen ouders die hoogsensitief zijn en ouders die niet hoogsensitief zijn worden aangehaald. En door de manier waarop Elaine hierover schrijft komt er ook meer wederzijds begrip. Iets wat heel belangrijk is voor de basis van een gezin. Je hoeft het niet altijd eens te zijn met elkaar. Maar respect voor elkaar en goed met elkaar kunnen praten over de uitdagingen waar je als ouders tegenaan loopt zijn belangrijk voor de stabiele basis. Hoe minder je de uitdagingen bespreekbaar maakt, hoe meer je dit op je schouders blijft dragen. En hoe meer (en sneller) de overprikkeling zal toenemen. Waardoor je ook weer meer uitdagingen in de opvoeding krijgt en je veel sneller vermoeid en prikkelbaar voelt
De belangrijkste punten uit het boek zijn wat mij betreft:
Probeer tóch momenten voor jezelf te creeëren, hoe klein je kinderen ook zijn.
Vraag hulp. Aan buren, ouders, broers, zussen, vriendinnen..
Als je het gevoel hebt dat het je (regelmatig) teveel wordt, ga dan met je partner om de tafel zitten om nieuwe afspraken te maken over de taakverdeling.
Wees mild voor jezelf. Is het vandaag niet gelopen zoals je hoopte? Morgen is er weer een dag! Je groeit iedere dag!
Heb jij regelmatig het gevoel dat het je teveel wordt? En vind je het lastig om hier verandering in te brengen? Ik help hoogsensitieve moeders om de boel weer op de rit te krijgen, weer energie te hebben en bovenal…. Om ervoor te zorgen dat ze een manier vinden die bij ze past om om te gaan met alle prikkels die op ze afkomen. Wil jij eens met mij sparren? Horen wat ik voor jou kan betekenen? Zodat jij ook weer rust gaat ervaren? Maak dan een afspraak voor een GRATIS kennismakingssessie.
Ik zie de ene na de andere post voorbijkomen. En wat wel duidelijk is, is dat het voor iedereen een heel bijzonder jaar is geweest. In januari begon mijn avontuur als ondernemer, zonder baan in loondienst. En mijn jaar is absoluut niet zo verlopen als ik verwacht had. Ik vond het een enorm leerzaam jaar. Ik heb dingen geleerd en doorgewerkt waarvan ik eigenlijk dacht dat ik er wel ‘klaar mee was’. En nieuwe dingen geprobeerd die ik zeker weten niet had gedaan als we deze situatie niet zouden hebben gehad. Zo ben ik begonnen met mijn facebook groep ‘Ontspannen opvoeden – voor moeders van hoogsensitieve kinderen’ en geef ik webinars en online workshops.
Tijdens de eerste lockdown kwam ik mezelf flink tegen. Meer dan ooit heb ik ervaren hoe super belangrijk het is om goed voor mezelf te zorgen, daar meer tijd voor te maken, juíst als de kinderen veel thuis zijn. Voorheen deed ik dat vooral in het weekend en in de avond, maar als hoogsensitieve moeder heb ik dit jaar des te meer ondervonden dat het overdag zó ontzettend belangrijk is. En óók dat er altijd mogelijkheden zijn om die momenten voor jezelf te creëren, als je er maar voor open staat. Zo stond ik vanochtend iets eerder op om een paar yoga oefeningen te doen en daarna een rondje te gaan hardlopen. En onze kinderen zijn dit jaar een stuk meer zelf gaan spelen. En met elkaar. Dat is ook loslaten. En investeren in het aanleren van nieuwe vaardigheden (jaja, zelf spelen mogen ze ook leren ? )
Maar wat was ik in de eerste lockdown periode boos op mezelf. Gefrustreerd eigenlijk vooral. Want het was echt even zoeken naar een nieuwe balans. En laat dat nou net zijn wat dit jaar heel vaak is teruggekomen. Ik ben wel een stuk beter geworden in loslaten kan ik je zeggen…
Het was écht niet allemaal rozengeur en maneschijn. En een jaar van veel, heel veel, schakelen. Zeker, er waren (en zijn!) lastige momenten. Want ook dat was dit jaar. Dat we heel veel met elkaar thuis waren. En dat het soms echt jongleren was met verschillende taken. Thuisonderwijs, werken, huishouden, sociale contacten onderhouden (weliswaar veel online en telefonisch). Maar zeker ook alle keuzes die erbij kwamen. Daar dacht ik vanochtend tijdens het hardlopen aan. Dat bij de afspraken die je nu maakt, na moet denken over wat daarvan de gevolgen zijn. Zo heb ik mijn praktijk aan huis. Dus dat betekent als ik twee moeders spreek, ik geen bezoek meer mag ontvangen. Nu coach ik veel buiten, maar het is met regenachtig weer iets om rekening mee te houden. En zo was het ook een jaar van heel veel schakelen. Plannen steeds bijstellen omdat er nieuwe maatregelen kwamen, de kinderen ineens thuis waren, er juist toch weer meer ‘mocht’ en ik ook graag moeders live spreek. En dat schakelen is voor hoogsensitieve personen soms best een uitdaging. Want dat steeds opnieuw schakelen maakt dat we alle opties weer langslopen, alles diepgaand verwerken. En dat kost soms mega veel energie.
En dat is voor onze kinderen net zo. School open, school dicht, school deels open, vakantie, school open, school dicht. Wie kan ik wel zien en wie niet? Wel zwemles, geen zwemles, wel zwemles, geen zwemles. Steeds weer opnieuw schakelen.
Als je als moeder weet dat dat voor jou zo werkt, kan je daar rekening mee houden. En met betrekking tot je kind natuurlijk ook. Jezelf er de ruimte voor geven. Er misschien over schrijven, alle opties op een rijtje zetten. Er aandacht aan geven om het vervolgens weer los te laten en je over te geven aan de stroom van het leven.
We zijn als gezin veel veerkrachtiger dan ik ooit had gedacht. En zeker, wat ik ook ervaren heb is dat we als gezin (en ikzelf als persoon) veel veerkrachtiger zijn dan ik ooit had gedacht. En dat we als gezin ook veel meer genieten van buiten zijn. Van de natuur opzoeken en genieten van de dingen die wél kunnen, ik heb denk ik nog nooit zoveel gewandeld als dit jaar. En als we dan iemand zien, dat die contacten ook veel dieper gaan omdat we met oprechte aandacht afspreken en met minder mensen tegelijk.
Het virus is ons huis gelukkig voorbij gegaan. En als ik om me heen hoor en op het nieuws zie hoe ziek mensen er van kunnen worden dan ben ik daar extra blij om. En dan zijn de maatregelen waar wij ons aan moeten houden een kleinigheid in vergelijking daarmee. Maar verlang ik zo enorm naar weer terug naar fysiek contact, naar onbeperkt live afspreken met mijn cliënten en familie en vrienden. Naar knuffels. Naar museumbezoeken en koffie drinken in een leuk tentje, of uit eten IN een restaurant in plaats van thuis.
We kunnen zo ontzettend veel zelf met een gezonde leefstijl. En ja, het blijkt maar weer hoe verwend wij eigenlijk zijn in onze westerse wereld. Maar ik kijk uit naar meer ruimte. Meer vrijheid. Waar ik me dit jaar ook nog meer bewust van ben geworden is hoe ontzettend belangrijk onze gezondheid is. En ik denk vele met mij. Maar daarnaast ook hoeveel invloed je eigenlijk zelf hebt op je gezondheid. Nu ben ik al een aantal jaar steeds bewuster bezig met voeding. Maar dit jaar is dat zeker in een stroomversnelling gekomen. Met een gezonde leefstijl zorg je voor een goede basis. En voeding heeft enorm veel invloed op hoe je in je vel zit.
Zo gebruik ik sinds dit voorjaar geen koemelk producten meer. En voel me daardoor veel fitter en heb ik geen buikpijn meer. Ik ben me gaan verdiepen in welke invloed de menstruatiecyclus en de daarbij behorende hormoonschommelingen op onze gemoedstoestand kan hebben en hoe je er voor kunt zorgen dat je dat tóch lekker in je vel zit! We kunnen zo ontzettend veel zelf. Op een natuurlijke manier. En dat is, helemaal voor hoogsensitieve mensen, gewoon heel belangrijk. Gevoelige mensen zijn ook voor voeding (in welke vorm dan ook) vaak heel gevoelig. En als je voor natuurlijke voeding zorgt, geef je je lijf een gezonde basis. En daarmee een stevig fundament voor als je misschien wel een virus of bacterie tegen het lijf loopt.
Resumé, wat neem ik mee? – Dat je kunt plannen tot je een ons weegt, maar dus niets zeker weet. Loslaten! En dat ik veerkrachtiger en flexibeler ben dan ik dacht. – Dat prioriteiten stellen en keuzes maken heel belangrijk zijn. Iets met je volle aandacht doen werkt écht beter ? – Dat ik vaker nieuwe dingen mag proberen. Juíst als ik ze heel spannend vind, vaker uit mijn comfortzone. Dat een gezonde leefstijl écht SUPER BELANGRIJK IS. Wist ik al, maar nu nóg meer! – Dat zelfzorg écht heel belangrijk is en eigenlijk ook onderdeel van een gezonde leefstijl. – En dat we als gezin hechter zijn geworden. En veel meer buiten zijn!
Wat neem jij mee uit 2020? En wat wil je in 2020 achterlaten? Ik wens je een hele fijne jaarwisseling en een stralend, gezond, gelukkig en mooi nieuw jaar!
Als moeder verwachten we van onszelf dat we rustig blijven. Dat we een voorbeeld zijn voor onze kinderen. Maar velen van ons zijn opgevoed met de overtuiging dat je niet boos mag zijn. En helemaal meisjes niet. Die horen lief te zijn. En kinderen horen te luisteren. Dat was hoe het vroeger ging. En steeds meer komt er ruimte voor het uiten van je gevoelens. Maar dat betekent niet dat nu er meer ruimte voor komt, dat dat dan ook maar makkelijk gedaan is. In dit blog vertel ik je over emoties die onder water geduwd worden.
Als je vanaf kinds af aan al volgens een bepaalde overtuiging leeft, is je brein er helemaal op bedraad om dat ook te blijven doen. Zelfs als dat niet persé de manier is waarop jij het gelukkigst bent. Het maakt jouw brein echt niet uit of je gelukkig bent, zolang je het maar overleeft.
Maar emoties willen gevoeld worden. Dat geldt voor je kind en dat geldt net zo goed voor jou als moeder. Door middel van het stoplicht oefen je met je kind om aan te geven hoe het zich voelt en help je je kind manieren te bedenken om zich fijner te voelen en beter voor zichzelf te zorgen.
Maar dan nog, zullen er momenten zijn en blijven waarop dit even minder goed lukt. En waarop de boze buien van je kind misschien voor een periode weer wat heviger worden. En dan is het natuurlijk fijn als jij je kind kunt opvangen en hierin kunt helpen. En dat vraagt soms flink veel veerkracht van jou als moeder.
Moeders denken niet zelden ‘Ik moet dit kunnen. Ik heb er voor gekozen om moeder te worden. Het is mijn kind. Adem in adem uit en doorgaan.’ Hun kind helpen ze om te gaan met hun boosheid. Maar hoe zit het eigenlijk met jouw boosheid? Mag die er zijn? Mag jij eens flink boos worden? Of heel hard huilen omdat je je verdrietig voelt? Of moet jij je altijd beheersen?
Je kunt emoties vergelijken met een bal die onder water geduwd wordt. Dat hou je wel even vol. Maar op een gegeven moment gaat die bal hoe dan ook boven water komen. En vaak met een enorme kracht. En dat is met emoties ook net zo. We kunnen we heel lang onder water duwen, maar ze gaan hoe dan ook boven komen. En als dat dan gebeurt, is dat vaak niet op een fijne manier.
Afgelopen weekend betrapte ik mezelf op het onder water duwen van boosheid en frustratie. En borrelde al een paar dagen iets. Ik merkte dat ik somberder was, sneller geïrriteerd. Ik wist wat er speelde. Maar wilde het niet uitspreken. Om de vrede te bewaren. Even geen zin in gedoe. Maar je begrijpt… niks vrede. Ik was stikchagrijnig. En dat duurde ruim twee dagen voordat het er uit kwam. En ik bespreekbaar maakte wat me dwars zat. En dat luchtte me daar een partij op!
En vlak daarna dacht ik… zucht.. dat had eerder gemogen! Dat had mij een hoop energie gescheeld. En dan had het een stuk gezelliger geweest bij ons thuis die twee dagen… En zo blijven we leren.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ook jouw boosheid er mag zijn. En dat emoties gevoeld willen worden. En om ze te voelen en de ruimte te geven, mogen we daar tijd voor maken. Even een moment alleen zijn. Een wandeling maken, in bad gaan, een douche nemen zonder dat je gezin in en uit de badkamer loopt, mediteren… wat ook maar werkt voor jou om tot rust te komen en te voelen wat er op dat moment speelt.
Wil je stappen zetten in jezelf de ruimte geven? Als moeder en zeeeeker als vrouw? Als jouzelf? Vraag dan mijn e-book aan. Hierin staan kleine opdrachten waarmee je daar stap voor stap aan de slag gaat. Je vindt het e-book via onderstaande button.
