Als moeder verwachten we van onszelf dat we rustig blijven. Dat we een voorbeeld zijn voor onze kinderen. Maar velen van ons zijn opgevoed met de overtuiging dat je niet boos mag zijn. En helemaal meisjes niet. Die horen lief te zijn. En kinderen horen te luisteren. Dat was hoe het vroeger ging. En steeds meer komt er ruimte voor het uiten van je gevoelens. Maar dat betekent niet dat nu er meer ruimte voor komt, dat dat dan ook maar makkelijk gedaan is. In dit blog vertel ik je over emoties die onder water geduwd worden.
Als je vanaf kinds af aan al volgens een bepaalde overtuiging leeft, is je brein er helemaal op bedraad om dat ook te blijven doen. Zelfs als dat niet persé de manier is waarop jij het gelukkigst bent. Het maakt jouw brein echt niet uit of je gelukkig bent, zolang je het maar overleeft.
Maar emoties willen gevoeld worden. Dat geldt voor je kind en dat geldt net zo goed voor jou als moeder. Door middel van het stoplicht oefen je met je kind om aan te geven hoe het zich voelt en help je je kind manieren te bedenken om zich fijner te voelen en beter voor zichzelf te zorgen.
Maar dan nog, zullen er momenten zijn en blijven waarop dit even minder goed lukt. En waarop de boze buien van je kind misschien voor een periode weer wat heviger worden. En dan is het natuurlijk fijn als jij je kind kunt opvangen en hierin kunt helpen. En dat vraagt soms flink veel veerkracht van jou als moeder.
Moeders denken niet zelden ‘Ik moet dit kunnen. Ik heb er voor gekozen om moeder te worden. Het is mijn kind. Adem in adem uit en doorgaan.’ Hun kind helpen ze om te gaan met hun boosheid. Maar hoe zit het eigenlijk met jouw boosheid? Mag die er zijn? Mag jij eens flink boos worden? Of heel hard huilen omdat je je verdrietig voelt? Of moet jij je altijd beheersen?
Je kunt emoties vergelijken met een bal die onder water geduwd wordt. Dat hou je wel even vol. Maar op een gegeven moment gaat die bal hoe dan ook boven water komen. En vaak met een enorme kracht. En dat is met emoties ook net zo. We kunnen we heel lang onder water duwen, maar ze gaan hoe dan ook boven komen. En als dat dan gebeurt, is dat vaak niet op een fijne manier.
Afgelopen weekend betrapte ik mezelf op het onder water duwen van boosheid en frustratie. En borrelde al een paar dagen iets. Ik merkte dat ik somberder was, sneller geïrriteerd. Ik wist wat er speelde. Maar wilde het niet uitspreken. Om de vrede te bewaren. Even geen zin in gedoe. Maar je begrijpt… niks vrede. Ik was stikchagrijnig. En dat duurde ruim twee dagen voordat het er uit kwam. En ik bespreekbaar maakte wat me dwars zat. En dat luchtte me daar een partij op!
En vlak daarna dacht ik… zucht.. dat had eerder gemogen! Dat had mij een hoop energie gescheeld. En dan had het een stuk gezelliger geweest bij ons thuis die twee dagen… En zo blijven we leren.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ook jouw boosheid er mag zijn. En dat emoties gevoeld willen worden. En om ze te voelen en de ruimte te geven, mogen we daar tijd voor maken. Even een moment alleen zijn. Een wandeling maken, in bad gaan, een douche nemen zonder dat je gezin in en uit de badkamer loopt, mediteren… wat ook maar werkt voor jou om tot rust te komen en te voelen wat er op dat moment speelt.
Wil je stappen zetten in jezelf de ruimte geven? Als moeder en zeeeeker als vrouw? Als jouzelf? Vraag dan mijn e-book aan. Hierin staan kleine opdrachten waarmee je daar stap voor stap aan de slag gaat. Je vindt het e-book via onderstaande button.