7 jaar geleden werd ik moeder. En ik wist nog niks. Zo voelde het in ieder geval. Voordat ik zwanger was had ik een bepaald beeld van hoe het moederschap zou zijn. Ik zag andere moeders met hun kinderwagen en kersverse baby wandelen en ook steeds meer vriendinnen werden moeder. Op de vraag ‘Gaat het goed?’ kreeg ik eigenlijk altijd een antwoord in de richting van ‘ja hoor! Beetje moe maar verder prima! We genieten volop!’ Ik keek er enorm naar uit, een eigen gezinnetje. Lekker knuffelen! En ja… ik wist ook van de gebroken nachten en de enorme verantwoordelijkheid. Maar de werkelijkheid was toch écht anders. En dat lees je in dit blog.
Een positieve test, ik was in de wolken! Zo blij! Wij mochten ook ouders worden! Ik werd moeder! De eerste twaalf weken verliepen of wat misselijkheid na top. Tot ik tijdens het fietsen en lopen wat last kreeg van mijn onderrug. Dat zou er wel bij horen. En vast vanzelf wel weer overgaan. Maar helaas. Na een week liep ik met krukken en twee weken later kon ik niet meer naar mijn werk. Of zelf douchen. Ik bleek bekkenklachten te hebben. De zwangerschap was zwaar. En het beeld van mijn kindje in mijn armen heeft me er, samen met mijn man, doorheen getrokken. Ik was voor veel dingen afhankelijk van hem. En dat voelde vreselijk. Maar was ook een enorme les in loslaten en overgave. Een les die overigens nog doorging tot na mijn tweede zwangerschap. En eigenlijk nog steeds bezig is ?
De uitgerekende datum kwam in zicht. En het werd wel wat spannender. Het was bijna zover! Dan zouden we weten wie het mini mensje in mijn buik was! De uitgerekende datum verstreek… en wonderbaarlijk genoeg, verdwenen mijn bekkenklachten als sneeuw voor de zon. En genoot ik die laatste week nog met volle teugen van het getrappel in mijn buik.
En toen was ik moeder.
Mijn zoon werd een week na de uitgerekende datum geboren. Tranen van geluk. Wat is hij mooi! ’s Middags reden we naar huis. En toen… toen begon het ‘echte werk’. Zaten we dan, met z’n tweeën, met een baby. En nu? Het was wennen, elkaar leren kennen, mijn nieuwe rol als moeder leren kennen, leren omgaan met de verandering in ons leven. En ja, ook genieten!
In zijn eigen bedje slapen, dat ging hij niet doen. Het liefst in mijn armen. Of op mijn buik. Of die van papa. Of oma. Of in de wagen. Maar niet in bed dus. En ook was hij gevoeliger voor geluid en fel licht. Als we een winkel inreden waar de tl verlichting heel fel was, kon ik er op rekenen dat ik met een huilend kind weer naar buiten ging. En zo ging het verder, blatende schapen, de mixer, de stofzuiger… En nog steeds niet zonder huilen in slaap vallen.
Dat kan toch niet zijn zoals de natuur het bedoelt heeft?
Ik overlegde het met het centrum voor jeugd en gezin. Laten huilen. Dan gaat hij vanzelf slapen. Een paar keer geprobeerd, mijn moeder hart brak. Dit kan toch niet zijn hoe de natuur het bedoeld heeft?!
Een paar jaar later volgende ik de cursus ‘Triple P’. Het krukje werd geïntroduceerd. En de gang. En ook daarbij voelde ik een enorme weerstand. Ook hierbij dacht ik, dit kan toch niet zijn zoals de natuur het bedoelt heeft? En ik ging me steeds meer verdiepen in andere mogelijkheden. Ik volgde de opleiding tot holistisch kindercoach en vond steeds meer mijn weg in het moederschap. En ik volgde steeds meer mijn gevoel.
Een les in loslaten en voelen.
En precies dat… dat is wat mijn zoon mij leerde. Loslaten en mijn gevoel volgen. Wanneer ik moeders in mijn praktijk spreek, zijn er vaak momenten waarop ze zeggen ‘Ik zou eigenlijk dit willen… maar andere mensen vinden dat ik dat niet goed aanpak.’ Of ‘ik heb veel gelezen en ik zou het zo en zo moeten aanpakken.’ De grootste les die ik geleerd heb en die ik alle moeders wil meegeven, is dat het antwoord al in je zit. Jij kent jouw kind het beste! Jij weet hoe jullie leven ingevuld is en hoe het is als je samen thuis bent. Hoe het is om jouw leven te leven. En onderdeel van jullie gezin te zijn. En NIEMAND anders weet dat zoals jij dat weet. Vertrouw op jezelf. En durf dingen te veranderen naar zoals jij voelt dat ze mogen veranderen. En ja, soms zal je iets tegenkomen wat achteraf gezien misschien helemaal niet werkt. Of wat toch nog een beetje bijgeschaafd mag worden. Maar weten dat iets niet werkt is óók kennis. En daar leer je ook weer van ? En hoe meer je jouw gevoel gaat volgen en doet wat bij jou past, hoe meer rust je binnen je gezin zult gaat voelen.
Maar wat ik óók leerde was dat goed voor mezelf zorgen prioriteit heeft. Want alleen als je goed voor jezelf zorgt, kan je goed voor je kind zorgen. En het moederschap leerde me mijn gevoeligheid op een hele andere manier kennen. Want die diepgaande verwerking, die heeft natuurlijk ook een rol in het moederschap. En helemaal de jaren waarin mijn kinderen nog écht klein waren, zat mijn emmertje meer vol dan leeg. Gewoonweg doordat ik minder tijd had voor mezelf, de gebroken nachten, huilende kinderen, bijna altijd beschikbaar zijn en gewoonweg ook nog heel veel niet weten. En nu ik dit blog typ, zitten ze allebei lekker zelf te spelen, zodat we vanmiddag weer samen iets kunnen gaan doen (en ja, ook hier gaat dat wel eens HEEL anders!).
Wil jij ook eens in gesprek over wat wél bij jou past? Bij jouw gezin past? Een gratis kennismakingssessie plan je HIER. Ook geef ik regelmatig workshops voor ouders van hoogsensitieve kinderen (met een sterke wil) en organiseer ik theekransjes voor hoogsensitieve moeders. Daar is ruimte voor het uitwisselen van ervaringen en het stellen van je vragen met gelijkgestemde vrouwen in een kleine setting. Want hoe fijn is dat, om eens met iemand te sparren die zich herkent in jouw situatie? En oplossingen te delen.
